مـى گـویـند: زنى دیوانه شد و او را به دارالمجانین بردند.
براى معالجه اش هر کار کردند فایده اى نـبـخشید .
این زن هر روز صبح , دیوانه ها را دور خودش جمع مى کرد و مى گفت : من یک شوهر زیبا دارم .
یک پسر و یک دختر خوشگل دارم .
ماشین سوارى قشنگى داریم .
عصر به عصر که شوهرم از سـر کـار مـى آیـد , پـشت فرمان ماشین مى نشیند و من و بچه ها هم عقب ماشین مى نشینیم .
از قصرمان که درشمیران است مى رویم به ویلایى که داریم و در آنجا تفریح مى کنیم .... بـعد از تحقیقات درباره ی کودکى این زن , معلوم شد که وى در زمان درس خواندن آمال و آرزوهاى عـجـیبى داشته است , مثلا آرزو داشته است که شوهر آینده اش یک ادارى عالى رتبه و خوش قیافه بـاشد , بچه هاى آنها , قصر و ویلایشان , ماشین و ...
چنین و چنان باشد.
سالها با این آرزوها زندگى مـى کـنـد تـا ایـن کـه از قـضـا به همسرى مردى عادى , فاقد زیبایى و ثروت در مى آید .
زندگى مـشـتـرکـشـان را در خـانـه اى کـوچـک و اجـاره اى آغـاز مـى کـنـنـد و صـاحـب فـرزنـد نـیز نـمـى شـونـد.
عـمـلـى نـشدن آرزوها , چنان روان زن بیچاره را آزار مى دهد تا سرانجام دیوانه اش مى کند .