من خجالت می کشم از اسم جان افزای تو 

من خجالت می کشم از عشق تو در سینه ام             

از تپش های دلم، از صاحب آدینه ام 

من پر از شرمم ز روی ماهت ای مولای من  

من چه کردم با دل ای معشوق جان افزای من 

من که می گویم که عشقت موج در من میزند          

مرغ عشق تو همیشه اوج در من میزند 

من که از مهر تو سرشار و گرفتارم شدید    

پس چرا دارم دلی محکم تر از سنگ حدید؟ 

دل اگر دل بود باید آب از مهر تو بود                       

دل اگر دل بود باید غرق در شعر تو بود 

 نیستم من، نیستم من، نیستم من اینچین                 

من سزاوارم روم فرسنگها زیر زمین 

من که دم از عشق این مولای خوبان میزنم  

پس چرا آتش به قلب او فراوان میزنم 

پس چرا ساز مخالف مینوازم من مدام                      

من شکستم بارها قلب شریف این امام 

دشمنان گر کینه ای دارند از دشمن چه باک         

بر سر و روی چو من عاشق فقط خاک است و خاک

ای خدا من کیستم جز عاشقی بی دست و پا          

من که با هر یک گنه گفتم به اربابم نیا 

وای بر من، وای بر من، وای بر من ای خدا  

یاریم کن تا شوم از دست نفس خود رها 

یاریم کن تا که چشمانم سزاوارش شود                   

لایقم کن تا موفق دل به دیدارش شود 

آرزو دارم تماشایش کنم چون آفتاب                       

از میان چشمه ی چشمش بنوشانندم آب 

آب حکمت، آب رحمت، آب عمر جاودان  

تا که من در بین دستانش کنم تقدیم جان 

بارالها عاریم کن، از گناهان پاک پاک          

تا بگویم العجل مولای من روحی فداک