راستى چه زیبا و با ارزش است لحظه‏اى که معشوق ، عاشق را مى‏پذیرد و به او اجازه سخن گفتن و راز و نیاز عاشقانه مى‏دهد و چه رابطه عجیبى میان عاشق و معشوق است که معشوق با شیفتگى تمام دوست دارد با عاشق سخن بگوید و عاشق علاقه دارد با معشوق راز و نیاز کند ! خدا که آگاه به ظاهر و پنهان هستى است و مى‏دانست در وادى طور و سرزمین سینا آنچه در دست موسى است عصاست ولى از او مى‏پرسد :  وَمَا تِلْکَ بِیَمِینِکَ یَامُوسَى  . و اى موسى ! این [ قطعه چوب ] در دست راستت چیست ؟  و موسى با این که از علم حق به همه اشیا و اهداف آن‏ها آگاه بود ، به جاى این که با یک کلمه پاسخ دهد که این عصاى من است پاسخ طولانى داده ، گفت :  قَالَ هِىَ عَصَاىَ أَتَوَکَّؤُا عَلَیْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَى غَنَمِى وَلِىَ فِیهَا مَآرِبُ أُخْرَى.
گفت : این عصاى من است ، بر آن تکیه مى‏زنم ، و با آن برگ درختان را براى گوسفندانم فرو مى‏ریزم و مرا در آن نیازهاى دیگرى هم هست  با این که حقیقت مطلب پیش از پاسخ و پرسش روشن بود ولى چون پاى محبّت و عشق و رابطه عاشق و معشوق در میان بود ، پرسش و پاسخ به گونه‏اى که قرآن نقل مى‏کند رخ نشان داد .  اصولاً گفتگو همواره میان عاشق و معشوق طولانى است و از گفتگوى طولانى نه معشوق خسته مى‏شود و نه عاشق به ملامت مى‏نشیند .