1- نداشتن انتظار تشکّر قرآن الگوى اخلاص را کسانى مىداند که بعد از آنکه غذاى مورد نیاز خود را آن هم به هنگام افطار و در شبهاى پىدرپى به محرومان جامعه (یتیمان، اسیران و...) دادند، گفتند: ما از شما نه انتظار جزا و پاداش داریم و نه توقّع مدح و تشکّر.(225) بنابراین، اگر شخصى در برابر عملى که انجام مىدهد از مردم انتظار تعریف داشته باشد واگر کسى از کار او تشکّر نکرد پشیمان شود، اخلاص ندارد و لازم است در نیّت خود تجدید نظر کند. 2- مصونیّت از طوفان غرائز نشانه دیگر اخلاص این است که عواطف وغرائز شخصى، در حرکت انسان اثر نکند. امیرمؤمنان علىعلیه السلام هنگامى که در جنگ، دشمن را بر خاک افکند تا او را به قتل برساند، دشمن به روى امام آب دهان پرتاب کرد. حضرت عصبانى شد وبه همین دلیل صبر کرد تا حالت طبیعى خود را به دست آورد، سپس دشمن را کشت وفرمود: صبر من به خاطر آن بود که در انجام فرمان خدا، عواطف و غرائز شخصى و عصبانیّتى را که به خاطر توهین به من دست داده بود، دخالت ندهم. 3- پشیمان نشدن انسان با اخلاص از کارش پشیمان نمىشود، گرچه به هدفش نرسد و هیچگاه احساس ناکامى نمىکند، زیرا هر کارى که انجام مىدهد براى خداست و اجر او محفوظ است، بنابراین، کارى به شکست و پیروزى ندارد و عقدهاى نمىشود، زیرا ریشه تمام عقدهها ناکامى است و انسان با اخلاص هرگز ناکام نیست، چون کام خود را از رضاى خدا و مقبول شدن نزد او مىگیرد و با خیال راحت زندگى مىکند
+نوشته شده در شنبه 89/1/28ساعت 12:14 صبحتوسط سیدمحمدرضا سبحانی نیا | نظرات ( )
|
