1- گاهى دلهره و نگرانى انسان از ترس سوء سابقه و لغزشهاى قبلى است که توبه و یاد خداى بخشنده و مهربان، این دلهره را به آرامش تبدیل مىکند؛ زیرا او گناهان را مىبخشد و توبه را مىپذیرد. 2- گاهى ریشه دلهره ونگرانى، احساس تنهایى است که ایمان به خدا این دلهره را به آرامش تبدیل مىکند. شخص با ایمان مىگوید: خدا، هم انیس است وهم مونس، حرفم را مىشنود، کارم را مىبیند و به من مهربان است. 3- گاهى نگرانى ودلهره انسان به خاطر ضعف است که ایمان به قدرت بىنهایت و توکّل بر خدا و امدادهاى او، این نگرانى را جبران مىکند. 4- گاهى اضطراب به خاطر احساس پوچى و بىهدفى است، امّا ایمان به خداى حکیمى که در این عالم، هر چیزى را طبق حکمت و براى هدفى خاصّ آفریده، این اضطراب را هم برطرف مىکند. 5 - گاهى دلهره و ناراحتّى، به خاطر آن است که انسان موفّق نشده همه را راضى کند و ناراحت است که چرا فلان شخص یا فلان گروه را از خود رنجانیدم و یا من که این همه زحمت کشیدم، چرا مردم قدردانى نمىکنند؟ ولى توجّه به این که فقط باید خدا را راضى کنیم و عزت و ذلت تنها به دست او است، این نگرانى را نیز از بین مىبرد. 6- گاهى تلاشها وتبلیغات سوء دیگران، انسان را نگران مىکند. ایمان به وعدههاى الهى مبنى بر پیروزى حقّ بر باطل برطرف کننده این نگرانى است. 7- گاهى متلک و استهزاى دیگران، موجب نگرانى انسان مىگردد، ولى ایمان به خداوند - که به رسولش مىفرماید: ما تو را از استهزاى دیگران حفظ مىکنیم - این نگرانى را نیز برطرف مىکند. «انّا کفیناک المستهزئین» بنابراین، اگر در قرآن مىخوانیم: «ألا بِذکر اللّه تَطمئنّ القلوب» آگاه باشید با یاد خدا دلها آرام مىشود. این یک واقعیّتى است
+نوشته شده در شنبه 89/1/28ساعت 12:11 صبحتوسط سیدمحمدرضا سبحانی نیا | نظرات ( )
|
