وَ لَقَدْ آتَیْنا داوُدَ مِنَّا فَضْلًا یا جِبالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَ الطَّیْرَ وَ أَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ: 

او مى‏رفت تا به اطراف کوهى رسید که در بالاى آن کوه، مرد عابدى از پروردگاران بنى‏اسرائیل بنام حزقیل خدا را عبادت مى‏کرد.

حزقیل چون صداى کوه و حیوانات را شنید دانست حضرت داود در آن منطقه است.

داود حزقیل را ندا داد که: آیا اجازه دارم به نزد تو آیم؟ حزقیل گفت: نه‏ داود به گریه نشست، به حزقیل وحى شد درباره داود دعا کرده او را به محل خود دعوت کن، حزقیل از جاى خود برخاسته و داود را به بالاى کوه دعوت کرده و سپس دست او را گرفت به بالا برد.

داود از حزقیل پرسید، آیا در این محل قصد معصیت کرده‏اى، گفت: نه پرسید در این مدت دچار خودبینى و عجب گشته‏اى گفت: نه پرسید آیا در این مدت شوقى به زندگى مادى و شهوات و لذات دنیوى پیدا کرده‏اى؟ گفت گاهى چنین حالتى به قلبم خطور مى‏کند پرسید در چنین حال چه مى‏کنى؟

حزقیل گفت: چون چنین حالى به من هجوم کند در این غارى که در این کوه است وارد شده و در آنجا عبرت مى‏گیرم!

داود به آن غار وارد شد در آن غار تختى از آهن بود و روى آن جمجمه‏اى از سر آدمیزاد قرار داشت با مقدارى استخوان‏هاى کهنه و در طرفى از آن لوحى بود از آهن که در آن نوشته شده بود: من اروى‏شلم هستم، هزار سال پادشاهى کردم و هزار آبادى بنا نمودم و با هزار زن ازدواج کردم و این عاقبت زندگى من است که خاک بسترم و سنگ بالشم و مارها و خزنده‏ها همسایگان من هستند پس فریب دنیا را مخورید. 

زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنِینَ وَ الْقَناطِیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِکَ مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ.

براى مردم آراسته و زینت داده شده است محبت و عشق به خواستنى‏ها که عبارت است از زنان و فرزندان و اموال فراوان از طلا و نقره و اسبان نشان‏دار و چهار پایان و کشت و زراعت، اینها کالاى زندگى دنیائى است و خداست که بازگشت نیکو نزد اوست.