اگر به پیکره نماز که ترکیبى از تکبیرة الاحرام و حمد و سوره و رکوع و سجود و تشهد است ، دقت کنیم مى‏یابیم که تک تک کلمات و صورت و سیرت و ملک و ملکوتش زمینه‏ساز مهر و محبّت و عشق و عاطفه است . و به سخنى دیگر این که ، خود نماز براى نمازگزار با معرفت ، گفتگوى عاشق با معشوق و حبیب با محبوب است و به همین خاطر پیامبر بزرگ اسلام صلی الله علیه و آله از نماز تعبیر به نور دیده کرده است :
« جَعَلَ اللّه‏ُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ قُرَّةَ عَینى فِى الصَّلاَةِ وَحَبَّبَ إلَىَّ الصَّلاَةَ کَمَا حَبَّبَ إلَى الجَائِعِ الطَّعَامَ وَإلَى الظَّمْآنِ المَاءَ وإنَّ الجَائِعَ إذَا أَکَلَ شَبِعَ وَإنَّ الظَّمآنَ إذا شَرِبَ رَوَى وَأَنَا لاَ أَشْبَعُ مِنَ الصَّلاَةِ »  . خداوند نور چشم مرا در نماز قرار داده است و نماز را محبوب من قرار داده همان گونه که طعام را براى گرسنه و آب را براى تشنه محبوب قرار داده است . و اما گرسنه هنگامى که طعامى بخورد سیر مى‏شود و تشنه هنگامى که آب بنوشد سیراب مى‏شود ولى من از نماز سیر نمى‏شوم .